Hallo iedeeen,
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik naar Australië vertrok. Ik herinner mij die dag nog steeds alsof het gisteren was. Het was een droom die uitkwam. Het was zelfs beter dan dat. Nu, bijna 1 jaar later keer ik terug. Een heel jaar heb ik gespaard en de oren van mijn ouders’ hoofd gezeurd en nu, eindelijk, heb ik toestemming gekregen om terug te reizen. Natuurlijk zal het anders zijn, want de meesten van mijn vrienden zullen er niet meer zijn, en ik ga niet naar school deze keer. Het voelt meer aan alsof ik een jaar in België heb gewoond en nu even terug naar huis ga om nieuwjaar te vieren met mijn familie, als je snapt wat ik bedoel. Toen ik mijn vrienden en familie hier vertelde dat ik terug ging naar Australië, was dit voor velen geen verassing. Ook in Australië werd er meer ‘eindelijk’ dan ‘wauw kom je terug?!’ gezegd. Doorheen het jaar kreeg ik dan ook veel meer dan vraag ‘Wanneer kom je terug?’ dan ‘Kom je ooit nog terug?’. Dit geeft mij eigenlijk wel een zalig gevoel. Je voelt je meteen zeer welkom omdat iedereen je verwacht. Er is in het voorbije jaar veel veranderd. Niet alleen was het terug aanpassen toen ik terug in België was. Het was veel meer dan dat. Je probeert zo goed mogelijk het contact met iedereen te behouden terwijl je op hetzelfde moment je vrienden hier niet mag verwaarlozen. Je wilt je vrienden niet het gevoel geven dat ze ingeruild zijn door Vlaamse jongens en meisjes, maar andersom ook; je wilt je Vlaamse vrienden ook niet teleurstellen. Je loopt met een voortdurend gevoel van ‘heimwee’ rond. Je wilt terug en ook al weet je dat dit niet gaat, toch blijf je stiekem hopen. Je probeert je zo goed mogelijk terug aan te passen aan het Belgische leventje, maar tegelijk wil je dat niet; je wilt tonen dat je gegroeid bent tijdens je uitwisseling, dat die maanden niet voor niks geweest zijn. Je probeert je te focussen op het nu, terwijl je stiekem droomt van je toekomst en plannen wilt maken. Je wilt je vrienden bezoeken in Duitsland, Italië, Brazilië, Noorwegen,… maar eigenlijk wil je het liefst van al gewoon terug samen in Australië zijn. En soms zelfs, doe je alsof je gelukkig bent, terwijl je je tweede thuis zo enorm mist. Soms zelfs, moet je je woorden inslikken als je met je familie hier praat, omdat er anders een ‘Ik wil terug’ zou ontsnappen en je hen geen ondankbaar gevoel wilt geven, want na alles zijn zij nog steeds je echte familie. Maar dan nog, als ik had geweten dat het soms zo moeilijk zou zijn, ik zou nog steeds dezelfde beslissing maken om te vertrekken. Er zijn dagen geweest dat ik wenend thuiskwam van school en mijn Australische playlist op repeat zette. Dat ik mijn honderden foto’s opnieuw en opnieuw bekeek. Dat ik naar mijn Australische vlag staarde en alle tekstjes van mijn vrienden herlas. Dat ik door mijn schoolmateriaal rommelde, en terugdacht aan alle lessen. Dat ik de afscheidsbrieven die mijn vrienden mij schreven herlas, terwijl er tranen over mijn wangen rolden. Dat ik zelfs overwoog om op het eerst volgende vliegtuig te stappen en gewoon te ontsnappen. Maar er waren ook dagen dat ik al fluitend thuiskwam en het zonnetje in huis was. Dat ik weer dankbaar mocht zijn dat er elke dag eten op tafel stond als ik van school kwam. Dat ik de slappe lach had met mijn beste vriendin. Dat ik het leven door een roze bril zag. Dat ik de hoop niet opgaf en geloofde in de toekomst. Dat ik dacht ‘Eigenlijk is het hier zo slecht nog niet’. En dat is ook zo. Eigenlijk is het hier zo slecht nog niet. Uiteindelijk ben ik zeer dankbaar voor die drie maanden. Ik kon altijd bij mijn ouders en broers terecht als ik het moeilijk had en ook mijn vrienden hier stonden altijd voor mij klaar. Ik weet dat ik hen niet genoeg zeg hoe dankbaar ik hen ben en hoeveel ik van hen hou- misschien moet ik dat maar eens meer zeggen. En uiteindelijk komt alles altijd op zijn pootjes terecht, zoals nu. Ik kan niet wachten om terug te gaan naar Australië. Ook daar zal veel veranderd zijn. Het leven van mijn vrienden daar heeft natuurlijk ook niet stilgestaan. Het doet deugd dat je iets hebt om naar uit te kijken. Er is iets dat de laatste schoolmaanden net iets draaglijker zal maken. Binnenkort zal ik terug op het vliegtuig zal zitten en alles zal weer even zoals toen zal zijn- maar ook niet helemaal, wat het net extra spannend en nieuw maakt. Nu is het enkel nog wachten…
0 Comments
|
Welcome!Hallo allemaal en welkom op mijn blog! Mijn naam is Lidewij en ik ga voor 3 maanden studeren in Australië. Via deze weg wil ik jullie allemaal op de hoogte houden van mijn avonturen.
Archieven
August 2019
|