Het zit er definitief op. Dit is het einde van een prachtig avontuur, en ik heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om 3 maanden in het buitenland te studeren. Het was een geweldige ervaring die veel te snel tot zijn einde is gekomen. Ik zou toch graag eventjes mijn familie willen bedanken, omdat zij tijdens dit hele avontuur altijd achter mij stonden en mij steunden, no matter what. Dus dankjewel voor deze kans, ik ben jullie eeuwig dankbaar! Donderdag was mijn laatste dag in Australië en die had ik bewaard om afscheid te nemen van de mensen waarvan ik het meeste hou en om hen nog een laatste keer te zien vooraleer ik mijn vlucht heb. Om 7.30 uur pikte Amy mij op om samen naar Mooloolaba te gaan. We maakten er een wandeling langs het strand en ontbeten er in een gezellig restaurantje. Dit zou de laatste keer zijn (voorlopig toch) dat ik Amy, mijn beste vriendin hier, zou zien. Het brak letterlijk mijn hart om haar achter te laten. Van zodra ze mij rond 10 uur terug thuis afzette en ook zij naar huis reed, kwamen de traantjes... Maar veel tijd om te bekomen gunde ik mij niet. Ik wou dit in schoonheid eindigen, en ik had mijzelf beloofd om niet te wenen. Ik nam voor de laatste keer de bus naar Kawana Shoppingworld want ik had er met Alina afgesproken. Ik had nog een paar cadeautjes die ik haar wou geven en een 'see you soon' brief. Ook zij had een brief voor mij en toen ik mijn kaartje aan haar gaf begon ze keihard te lachen. Ze gaf me haar kaart en guess what... het was exact hetzelfde! Op de voorkant stond: " I love u so much that I even don't mind being seen in public with you anymore". Het was zo grappig dat wij voor elkaar hetzelfde kaartje gekozen hadden. We kennen elkaar nog maar een goeie 3 maand en tóch kennen we elkaar zo goed dat we weten welk kaartje de andere leuk vindt. Na een hele lange knuffel nam ik ook van Alina afscheid. Zij blijft nog in Australië tot Augustus 2017. Ik wandelde van de shops naar Cecilia's huis want op korte tijd zijn ook wij supergoeie vrienden geworden. Zij is een beetje diegene waarbij ik met al mijn problemen terecht kon. Zij hielp mij altijd met een glimlach en zorgde dat het altijd goed kwam. Een gemeenschappelijke vriend van ons, Giorgio, gaf vandaag zijn farewell-BBQ en we zouden er samen naartoe gaan. Ik moest om half drie terug thuis zijn en het was intussen al half twee. Ik kon er dus maar eventjes blijven, maar dat was beter dan niks. Na een groepsknuffel nam ik de Uber naar Bailey's huis. Nog zoiets dat ik hier ontdekt heb, de Uber. Dit is eigenlijk een goedkope taxi die je via een app kan bellen. Superhandig voor studenten want de taxi is vrij duur. Anyway, rond 2 uur kwam ik aan bij Bailey om ook tegen hem dankjewel te zeggen. Hij wandelde met ons mee naar huis en dat kwam heel goed van pas want eenmaal thuis moesten we de valiezen beginnen inladen. Met wat stapelwerk en veel geprop en geduw is het ons na 10 minuten gelukt om al onze zakken in de auto te krijgen. Ik ga Bailey toch wel missen, hij was als een grote broer voor mij. Om 5 uur kwamen we aan in ons hotel in Brisbane. Het was echt nog groot en zoals de meeste gebouwen daar, héél hoog. Het gebouw had 40 verdiepingen en wij zaten op verdieping 17. De zon ging onder en het was magisch om dat van zo hoog te volgen. Om 10 uur kropen mijn gastzus en ik in bed maar veel geslapen werd er niet ;). Het was onze laatste avond samen en daar wouden we van profiteren. We zongen liedjes, bekeken onze foto's samen, aten voor de laatste keer samen Tim Tam's en we haalden herinneringen op. "Weet je nog, die eerste dag? Met die slang in het shoppingcenter en wij die zo verlegen waren, kijk naar hoe we nu zijn!" Dankzij Marlene heb ik mij thuis geen seconde verveeld en we hebben zó veel gelachen samen. Rond 1 uur gingen we uiteindelijk toch gaan slapen, want ik zou morgen een lange dag hebben. Zes uur later stonden we alweer op om te vertrekken naar de luchthaven. Ik zou weer met Emma en Sean vanuit Brisbane naar Sydney vliegen en van daaruit zouden ook Isaline en Fien met ons meevliegen naar België. Het afscheid nemen van mijn mama en mijn zus was verschrikkelijk. Ange en Marlene konden hun tranen niet bedwingen. Mijn tranen kwamen op het vliegtuig. De hele vlucht van Brisbane naar Sydney was ik non-stop aan het wenen en de berichtjes die Ange en Gi mij stuurden, maakten het er niet beter op. Ik voelde mij een beetje schuldig tegenover de man die naast mij zat. Hij leek een beetje geambeteerd door mijn gesnik maar dat kon mij op die moment eigenlijk niet echt schelen. Toen ik in Sydney geland was, ging het beter. Samen met Emma en Sean nam ik de bus naar de luchthaven voor internationale vluchten. We zagen er Isaline en aangezien zij alledrie uit Wallonië kwamen en dus Frans spraken was dit goed voor mij om mijn Frans nog eens te oefenen, wat dringend nodig was. Ik was wel blij toen ik Fien zag, want zij kwam uit Gent. Ik had een lange tijd geen Nederlands gesproken en het was zo vreemd om dat nu terug te doen met haar! Geloof het of niet, het was voor ons echt gemakkelijker om in het Engels te praten, wat we dan af en toe ook deden. Soms konden we niet op een woord komen en dan zeiden we dat in het Engels en we begonnen onbewust onze zinnen te vormen in het Engels... jaja, dat beloofd voor maandag op school... Op mijn vlucht van 14 uur, sliep ik amper een half uurtje. Dit is echt vreselijk want je wilt ofwel gewoon terugkeren naar Australië, ofwel gewoon bij je familie zijn, maar niet ergens tussenin, zwevend in de lucht. De vlucht ging wel beter dan in het heengaan, het leek allemaal sneller te gaan. Op deze vlucht drong het ook tot mij door wat ik aan het doen was. Ik was naar België aan het vliegen; en ik zeg bewust niet 'naar huis' want eerlijk gezegd heb ik geen idee waar mijn thuis is: in België of Australië... De laatste vlucht was er één van 'amper' 6 uur. Ik probeerde de hele vlucht te slapen maar dat is zoals op de vorige vlucht ook niet echt gelukt. Het gevoel dat ik had toen ik in Brussel aankwam was heel vreemd. Langs één kant was ik opgelucht en blij dat ik mijn familie weer zag, maar langs de andere kant wou ik gewoon terug op het eerstvolgende vliegtuig naar Australië stappen. Het was een heel leuk weerzien met mijn familie en ook mijn beste vriendin stond mij op te wachten op de luchthaven. We gingen eerst langs bij mijn grootouders en daarna reden we naar huis. Mijn mama had het hele huis versierd met dingen uit Australië: kangoeroe's, koala's, 'welcome home' bordjes,... ze had zelfs een taart gemaakt waarop geschreven stond: Aussie Girl. Ik had ze misschien toch een heel klein beetje gemist ;). Het werd nog een gezellige dag thuis en ik kroop vroeg in mijn bed, want ik was echt doodmoe. Maandag begin ik terug aan mijn normale leven. Het is een vreemd gevoel maar ik ga er het beste van maken. Ik wil iedereen bedanken die mijn blog heeft gevolgd en wie weet komt er wel een vervolg. Dit is geen einde, maar een begin van iets groots...
1 Comment
Mijn tijd hier zit er jammer genoeg bijna op. Nog een paar daagjes en dan vlieg ik terug naar België... :( De laaste week was er één vol examens. Maandag biologie en Aquatic Practices, dinsdag Boating, woensdag wiskunde en nog eens Biologie. Ze zijn al bij al vrij goed verlopen, behalve wiskunde dan ;). Donderdag ben ik met de internationals naar Frazer Eiland geweest. Nog zo een pareltje. We moesten veel in de bus zitten maar de sfeer zat top en met de muziek full volume verveel je je geen seconde. Het landschap was zeer mooi en we passeerden ook een stukje van Rainbow Beach, een plek die ik al gezien had. Ik zat ergens in het midden van de bus en kon niet zo veel zien van het landschap, wat best wel spijtig was want onderweg zagen we kangaroo's en Dingo's. Na onze eerste stop vroeg de buschauffeur of er iemand vooraan naast hem wou komen zitten. Ik zag dat wel zitten en samen met Emilio, een jongen uit Chili, mocht ik vooraan in de bus zitten. We konden veel beter zien nu en samen met de buschauffeur hadden Emilio en ik superveel plezier. Na een uurtje rijden namen we de overzet naar Frazer Island. Onderweg zagen we dolfijnen en walvissen, zo cool! Het eerste wat we zouden doen was naar Lake McKenzie gaan. Je moet het maar eens opzoeken op google afbeeldingen. Het is gewoon onbeschrijfelijk mooi. Ik wou dat ik voor eeuwig in dat meer kon blijven. Na een halfuurtje reden we verder. We reden door het regenwoud en aangezien Emilio en ik nog steeds de beste plaatsen hadden, konden we er ook het meeste van genieten. We kregen even de tijd om een wandeling te maken in het regenwoud. Het was zo mooi en ook een ideale plaats om foto's te nemen. Dit hadden we dan ook uitgebreid gedaan ;). Na de wandeling was het etenstijd en de begeleiding had een barbecue voorzien. Helemaal Aussie-stijl. De chauffeur nam ons nog mee naar the colored sands in Rainbow Beach en daarna reden we naar huis. Het werd een trip waarbij we veel in de auto zaten, maar het was het meer dan waard. Vrijdag was het de laatste dag school. Er waren opvallend weinig studenten en aangezien er maar 5 van de 30 leerlingen in Maths waren, zei de leerkracht dat ook wij naar huis mochten gaan. Het was pas 1 uur, maar blijkbaar moesten we niet op school blijven. Ik ging daarom met een paar vrienden naar Kawana shopping World om daar de laatste dag school te 'vieren'. We kochten taart en ijsjes, want het was bijna 30 graden en we konden wel wat afkoeling gebruiken. Rond 16 uur gingen we naar het strand om in de zee te zwemmen. De meesten hadden geen zwemgerief bij en de studenten die hier voor 3 maand blijven net als ik, zwommen dan maar in hun uniform. Het was het beste gevoel ooit, gewoon in de zee duiken in je schooluniform. Ik zal het (spijtig genoeg) waarschijnlijk toch niet meer nodig hebben. Om 18 uur aten we iets en nadien was er een feestje om de vakantie in te zetten. Het werd een supertoffe avond! Zaterdag ben ik met Ange, Marlene en twee vrienden van Ange naar Surfers Paradise geweest. Ik ben zo blij dak ik alweer een stukje van Australië heb ontdekt. Zondag en maandag spendeerde ik de dag met vrienden en maandagavond hadden we taco-maandag bij Brad. Het zou 1 van de laatste keren worden dat we hem zouden zien. Het is vrij eng, alles wat ik hier doe kan de laatste keer zijn zonder dat ik het besef... mijn laatste wandeling naar de busstop, mijn laatste keer in Kawana shops, mijn laatste beachwandeling... wie weet kom ik op die plek misschien nooit meer terug... Ik ga mijn laatste dagen zo goed mogelijk doorbrengen en ik kijk echt niet uit naar mijn terugvlucht...bijna 25 uur op het vliegtuig doorbrengen zie ik niet bepaald meteen zitten. Maar stiekem ben ik toch een heel klein beetje blij dat ik mijn familie en vrienden weer zal terug zien, hoewel ik veel liever zou hebben dat zij naar hier komen in plaats van ik naar hen. Anyway, ik heb hier al een geweldige tijd beleefd en ik ga nog 2 dagen ten volle genieten. Tot binnenkort! Ik kan het niet geloven...Mijn laatste schoolweek begint maandag...Het is een week vol examens en assignments maar dat moet ook gebeuren natuurlijk... De voorbije week was een topper. Maandag ben ik met de 'Lady Elliot Crew' gaan laserschieten. Het was hilarisch en het is echt een toffe groep. Dinsdag spendeerde ik de avond met Amy en woensdag ging ik met Cecila en een heleboel andere studenten naar de shops om daar wat rond te lopen. Donderdag gingen we weer naar de shops. Echt iedereen gaat daarheen na school, zeker op donderdag, want dan is het late night shopping. De winkels zijn dan open tot 21 uur. Vrijdag had Alessandro, een Italiaanse student van mijn school, het idee om een movienight te houden. Zijn ouders zouden die avond niet thuis zijn, dus we zouden het huis voor ons alleen hebben. We verzamelden aan de shops en we aten samen voordat we naar zijn huis wandelden. Zoals iedereen wel al dacht, keken we helemaal geen film, maar zetten we gewoon wat muziek op en maakten we er een gezellige avond van. Zaterdag moest er geblokt worden. Ik ging naar Cecilia's huis om er samen met haar en Lara te studeren. Na 2 uur kwamen ook Sofia en Chiara langs om te 'studeren' maar zoals Cecilia en ik al dachten, werd er na hun aankomst niet veel meer gestudeerd. We babbelden, deden karaoke, workouts,... Alles behalve studeren dus ;). Om 19 uur hadden we met Andrea en Chiaria's gastzus, Katherine, afgesproken om samen dinner te eten in het shopping center. Het was intussen hevig aan het regenen en onweren. Gelukkig zaten we binnen en bleven we droog. Omdat het mijn voorlaatste weekend was, wou ik zoveel mogelijk doen en dus besloten Andrea, Sofia en ik om naar de cinema te gaan. We zouden pas laat thuis komen maar mijn gastmama vond het geen probleem. Rond 23 uur was ik eindelijk thuis en kroop ik moe, maar gelukkig in mijn bed. Zondag stond ik vroeg op want het zou een lange maar leuke dag worden vandaag... Ik zou met George, Alessandro, Sofia, Chiara, Lara, Carina, Andrea, Tim, Davide en Phillipo (allemaal studenten van Kawana Waters, behalve de laatste twee) naar Gardener Falls gaan. Het zou een lange trip worden, maar met zoveel mensen samen was er zeker geen gebrek aan sfeer! Na ongeveer 2 uurtjes kwamen we aan op onze eindbestemming. Gardener Falls is een supermooi stukje natuur met watervallen en een meer waarin je kon zwemmen. Het weer was, in tegenstelling tot gisteren, heel goed en de zon scheen, wat dus betekende dat het het perfecte weer was om effectief in het meer te zwemmen. Ik wandelde het water in maar ik was er na twee seconden alweer uit. Het was ijskoud! Ik zag George en Alessandro naar boven klimmen en ik wou wel weten wat ze daar wouden doen. Bovenop de helling was een touw vastgemaakt aan een boom en de durvers konden via dat touw in het water slingeren. Het was zo'n 7 á 8 meter hoog en het zag er echt bangelijk uit. Ik zag George en Alessandro aan het touw slingeren en ik wou het eigenlijk ook wel eens proberen. Het zag er best wel gevaarlijk uit. Ik stond klaar om te springen en ik vroeg wel 5 keer of het zeker niet gevaarlijk was en of ik niet op stenen zou landen. George telde af maar hij moest telkens opnieuw beginnen omdat ik steeds teveel schrik had om te springen. Het was mijn voorlaaste weekend en ik wou niet met spijt naar huis gaan. "Het leven is aan de durvers" dacht ik bij mijzelf, en ik sprong. Het water was ijskoud maar ik voelde het amper, omdat ik zo enthousiast was. Ik wou nog een keer! Het was zo leuk en ik was best wel trots op mijzelf ;). Het werd een geweldige namiddag! Rond 5 uur keerden we terug naar huis. Samen met Marlene en Ange had ik dinner en we hadden een superleuk gesprek. Geen van ons drieën kijkt uit naar de dag waarop we terug naar huis moeten keren. Ik kan me niet inbeelden dat ik deze fantastische mensen zal moeten achterlaten. En ja, de eerste traantjes zijn eerder deze week al gerold. Ik vrees dat het zelfs nog erger zal worden de komende dagen. Het is nog niet gedaan natuurlijk, de laaste week ga ik dubbel zo hard genieten. Donderdag ga ik op uitstap naar Frazer Island, nog zo een pareltje. Ik kijk al megahard uit naar deze week en samen met al mijn vrienden en familie, ga ik van deze laaste dagen één voor één toppers maken! X Liddy De voorbije drie dagen waren de beste dagen uit heel mijn leven. Nog nooit heb ik zoiets prachtig in het echt gezien. Ik heb er heel lang over gedaan om dit bericht te schrijven, gewoon omdat woorden me tekort schoten om te beschrijven hoe geweldig deze trip was. Laten we beginnen bij het begin... Elke internationale student kreeg de mogelijkheid om zich in te schrijven voor een studententrip naar Lady Elliot Island. Het is een klein eiland en maakt deel uit van het Great Barrier Reef. Ik was bij de 24 gelukkigen en mocht meegaan op de trip. Ik was enorm blij dat ik dit mocht doen want dit is altijd al één van mijn grote dromen geweest, snorkelen in het Great Barrier Reef. Donderdag, 1 september, stond ik op om 3.30 uur. Ik moest om 4.30 uur op school zijn zodat we stipt om 5 uur konden vertrekken. Ik vond het helemaal niet erg dat ik zo vroeg moest opstaan, ik wist dat het het waard zou zijn. We vertrokken zoals gezegd om 5 uur met de bus richting de luchthaven van Hervey Bay. Het was een busrit van 4 uur en we zouden onderweg even stoppen om iets te eten. In het begin was iedereen zeer enthousiast en opgewekt, maar na een half uur was het al veel stiller in de bus. Bijna iedereen was in slaap gevallen.. Na een lange trip kwamen we eindelijk aan in Hervey Bay, waar we het vliegtuig naar Lady Elliot Island zouden nemen. Het was een heel klein vliegtuigje waar maar 14 mensen in pasten. Het was vrij eng om daarmee te vliegen omdat het zo klein was en ik had toch wel een beetje schrik, maar kom, nu ben ik weer een ervaring rijker :D. We moesten 40 minuten vliegen voor we op het eiland zouden landen. Ookal was ik doodmoe, ik keek de hele tijd uit het raampje want het zicht was prachtig! Toen de piloot aankondigde dat we bijna zouden landen, was ik een beetje in de war want ik zag geen landingsbaan. Hij vertelde me dat ze hier gewoon op het gras landen. Ik kreeg bijna een hartaanval want het eiland was heel klein dus de landing zou nipt worden. Natuurlijk had de piloot bakken ervaring en landden we veilig en wel op Lady Elliot Island. We werden naar een zaal gebracht waar we een beetje info kregen over de veiligheid en over het eiland zelf. We moesten altijd uitkijken als je het gras (dus de 'landingsbaan') overstak want er kon elk moment een vliegtuig landen. Na de uitleg kregen we het materiaal om te snorkelen. De hele groep begaf zich naar de zee waar we allemaal genoten van het prachtige koraal en de verschillende soorten vissen. We waren zo goed als de hele tijd vrij om te doen wat we wouden. Het enige wat we in groep moesten doen was het eten en 2 activiteiten, georganiseerd door de crew op het eiland. Het was intussen al na de middag en het was tijd voor de eerste activiteit: the glass bottom boat. Het was een boot met een glazen bodem waardoor je dus de vissen kon zien. De boot bracht ons iets verder in de zee en omdat het daar dieper was, konden we andere dieren zien dan in het ondiepe water. Ik zwom er met schildpadden en trompetvissen, dat was geweldig! De schildpadden zwemmen gewoon naast jou en keken met veel plezier in de camera om een selfie te maken. Sommigen van de groep zijn er in geslaagd om een selfie te maken, mijn foto is jammer genoeg mislukt. Foto of niet, ik heb alleszins heel hard genoten van het moment. Na een halfuur moesten we terug naar de boot zwemmen en werden we weer aan land gebracht. We kregen maar niet genoeg van het snorkelen, dus gingen we nog een keer. De zon zou ondergaan om 17.35 uur dus we verzamelden met z'n allen aan het strand om naar de zonsondergang te kijken. Er waren te veel wolken om echt iets te zien, maar ondanks dat was het nog steeds prachtig. Om 18 uur was het tijd voor het avondeten. Het eten was er heerlijk! Nadien speelden we biljart en pingpong en het was supergezellig. Iedereen was heel moe, maar niemand wou naar bed. Daarom gingen we allemaal naar het strand en we hielden er een mini-feestje. Finn, een jongen uit Duitsland, had zijn box meegebracht en zo konden we zingen en dansen op de muziek. Het was zo tof! De leerkrachten zeiden wel dat we om 22uur naar onze tentjes moesten gaan (ja, we sliepen in een soort van tent, maar het was echt nog gezellig) en dat deden we dan ook. Alina, Eva en ik waren op weg naar ons bed toen we het zwembad zagen. We moésten daar gewoon in gezwommen hebben en dat deden we dan ook. Het water was ijskoud maar dat maakte niks uit. Het was echt magisch, het maanlicht scheen op het water en de sterrenhemel boven ons was heel erg mooi. Uiteindelijk gingen we ook naar bed, want morgenvroeg wouden we samen met de rest naar de zonsopgang kijken. We zouden er dus vroeg uitmoeten! De volgende dag maakte Alina mij om 5.30 uur wakker. De zon zou zo opkomen en dat wou ik niet missen. De wolken van gisteren waren er nog steeds, waardoor we dus eigenlijk niet veel zagen. We hoopten dat de zonsopgang de volgende dag beter zou zijn. Het was intussen 6.15 uur, maar het was te stom om terug naar bed te gaan dus gingen we met z'n allen naar het ontbijt. Na het ontbijt gingen we rarara... snorkelen. Veel dingen kon je hier niet doen maar dat maakte niks uit, want elke keer je ging snorkelen, zag je andere dieren en andere soorten koraal. 's Ochtends was het water echt wel koud en na een kwartiertje was ik er al weer uit. Ik had het heel koud en zo was het niet leuk dus ik besloot om een wetsuit te huren. Dat was veel aangenamer en ik had het veel minder snel koud. Na het snorkelen maakte ik samen met Eva, Alina en Paolo een wandeling rond het eiland. Het was heel leuk om te doen, omdat het eiland niet zo groot was. Na het middageten verzamelden we allemaal aan 'the Lagoon'. Op deze plaats kan je enkel snorkelen tussen 8 en 11 uur s'ochtends, omdat het dan hoogtij is. Het was nu laagtij en je kon tussen het koraal wandelen. De vrouw die hier werkte gaf ons uitleg over de verschillende soorten dieren en het koraal, dat was echt wel interessant. In de zee was ook een plaats genaamd 'Shark Pools'. Je kan al raden welke dieren je hier kan vinden... haaien uiteraard. Als de zon ondergaat, verzamelen alle haaien aan de Shark Pools voordat ze gaan jagen. Het was half vijf en dus perfect om er naartoe te gaan. De zon zou terug rond half zes ondergaan, dus we hadden een uurtje de tijd om haaien te spotten. Giorgio, Alina, Paolo, Cecila, Andre en ik gingen samen het water in, op zoek naar haaien. We zwommen een beetje rond maar het enige wat we zagen was schildpadden, manta rays en sting rays (je weet wel, die platte vissen die precies vliegen). Geen haaien dus. Het water was erg koud en net toen we, na een uur in het water gelegen te hebben, besloten om eruit te gaan, riep iemand door zijn snorkel: "Shaaaaark!" En ja hoor, onder ons zwom een haai. Met onze camera's in de hand zwommen we een stukje mee met de haai. Als er 1 haai was, betekende dat dat er dus nog meer zouden komen. En inderdaad, gelukkig dat we niet uit het water zijn gegaan, want er volgden nog meer haaien. Ookal was ik toch wel bang, ik kon mijn ogen niet van het dier afhouden. Het was prachtig... Fier als een pauw kwamen we na een half uur haaien te volgen uiteindelijk toch uit het water. Het was prachtig om te snorkelen met de zonsondergang. We bleven nog even op het strand zitten en gingen om half zeven naar het avondeten. Iedereen wou juist naar het strand gaan om daar nog een beetje te zitten, toen een vrouw ons een blad gaf. Het was blijkbaar bingo avond en iedereen speelde mee. Het was hilarisch! Telkens je bingo had, moest je superluid 'Island Bingo!' roepen en er een dansje bijdoen. De jongens waren supergrappig met hun dansjes! Na het spel gingen we terug naar het strand. De wolken waren verdwenen en er waren wel 1000 sterren aan de hemel. Je voelde je er echt dichter bij de sterren en het was magisch. Ik haalde dekentjes en we bleven nog een hele tijd op het strand. Als je goed keek, zag je zelfs vallende sterren. Het gevoel dat ik toen had kan ik echt niet beschrijven... Ik wou dat ik dat moment kon pauzeren en kon blijven herbeleven. Tranen schoten in mijn ogen toen ik realiseerde dat ik hier nog maar 21 dagen heb... Ik wil dit echt niet achterlaten. Dit is mijn tweede thuis. Gelukkig was er de rest van de groep, die me maar bleef zeggen dat ik van elk moment moest genieten. Het is nog niet gedaan en ik heb nog 3 weken de tijd om er het meeste uit te halen. Dat ga ik dan ook zeker doen! Het was een lange dag en we kropen rond 22 uur in ons bed. Morgen was er weer een zonsopgang. Hopelijk was het nog mooier dan de vorige dag... En ja hoor, er was geen wolkje aan de lucht en we genoten van de prachtige zonsopgang. We zouden om 10.30 uur terug vertrekken met het vliegtuig, dus we hadden nog net genoeg tijd om nog een laaste keer te snorkelen. Na het ontbijt nam ik uitgebreid afscheid van het Great Barrier Reef. We vertrokken met het mini-vliegtuig terug naar Hervey Bay en de piloot vroeg ons of we recht naar de luchthaven wouden of een omweg wouden maken om walvissen te spotten. Uiteraard kozen we allemaal voor het laatste. Je kon de walvissen zeer duidelijk zien vanuit het raampje en het was echt cool. Eenmaal thuis zette ik mijn tas op de grond, opende ik mijn computer en bekeek ik mijn video's. Ik moest dit doen om te geloven dat ik écht naar Lady Elliot Island was geweest. Het bewijs is er. Het was de beste trip van mijn leven en ik hoop daar ooit nog eens terug te komen. Ik weet zeker dat mijn broers en ouders dit ook geweldig zouden vinden dus volgende keer neem ik jullie mee, dat beloof ik. Als jullie willen meegenieten, kunnen jullie het filmpje op mijn facebook bekijken. Zeker doen en tot de volgende! |
Welcome!Hallo allemaal en welkom op mijn blog! Mijn naam is Lidewij en ik ga voor 3 maanden studeren in Australië. Via deze weg wil ik jullie allemaal op de hoogte houden van mijn avonturen.
Archieven
August 2019
|