Het zit er definitief op. Dit is het einde van een prachtig avontuur, en ik heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om 3 maanden in het buitenland te studeren. Het was een geweldige ervaring die veel te snel tot zijn einde is gekomen. Ik zou toch graag eventjes mijn familie willen bedanken, omdat zij tijdens dit hele avontuur altijd achter mij stonden en mij steunden, no matter what. Dus dankjewel voor deze kans, ik ben jullie eeuwig dankbaar! Donderdag was mijn laatste dag in Australië en die had ik bewaard om afscheid te nemen van de mensen waarvan ik het meeste hou en om hen nog een laatste keer te zien vooraleer ik mijn vlucht heb. Om 7.30 uur pikte Amy mij op om samen naar Mooloolaba te gaan. We maakten er een wandeling langs het strand en ontbeten er in een gezellig restaurantje. Dit zou de laatste keer zijn (voorlopig toch) dat ik Amy, mijn beste vriendin hier, zou zien. Het brak letterlijk mijn hart om haar achter te laten. Van zodra ze mij rond 10 uur terug thuis afzette en ook zij naar huis reed, kwamen de traantjes... Maar veel tijd om te bekomen gunde ik mij niet. Ik wou dit in schoonheid eindigen, en ik had mijzelf beloofd om niet te wenen. Ik nam voor de laatste keer de bus naar Kawana Shoppingworld want ik had er met Alina afgesproken. Ik had nog een paar cadeautjes die ik haar wou geven en een 'see you soon' brief. Ook zij had een brief voor mij en toen ik mijn kaartje aan haar gaf begon ze keihard te lachen. Ze gaf me haar kaart en guess what... het was exact hetzelfde! Op de voorkant stond: " I love u so much that I even don't mind being seen in public with you anymore". Het was zo grappig dat wij voor elkaar hetzelfde kaartje gekozen hadden. We kennen elkaar nog maar een goeie 3 maand en tóch kennen we elkaar zo goed dat we weten welk kaartje de andere leuk vindt. Na een hele lange knuffel nam ik ook van Alina afscheid. Zij blijft nog in Australië tot Augustus 2017. Ik wandelde van de shops naar Cecilia's huis want op korte tijd zijn ook wij supergoeie vrienden geworden. Zij is een beetje diegene waarbij ik met al mijn problemen terecht kon. Zij hielp mij altijd met een glimlach en zorgde dat het altijd goed kwam. Een gemeenschappelijke vriend van ons, Giorgio, gaf vandaag zijn farewell-BBQ en we zouden er samen naartoe gaan. Ik moest om half drie terug thuis zijn en het was intussen al half twee. Ik kon er dus maar eventjes blijven, maar dat was beter dan niks. Na een groepsknuffel nam ik de Uber naar Bailey's huis. Nog zoiets dat ik hier ontdekt heb, de Uber. Dit is eigenlijk een goedkope taxi die je via een app kan bellen. Superhandig voor studenten want de taxi is vrij duur. Anyway, rond 2 uur kwam ik aan bij Bailey om ook tegen hem dankjewel te zeggen. Hij wandelde met ons mee naar huis en dat kwam heel goed van pas want eenmaal thuis moesten we de valiezen beginnen inladen. Met wat stapelwerk en veel geprop en geduw is het ons na 10 minuten gelukt om al onze zakken in de auto te krijgen. Ik ga Bailey toch wel missen, hij was als een grote broer voor mij. Om 5 uur kwamen we aan in ons hotel in Brisbane. Het was echt nog groot en zoals de meeste gebouwen daar, héél hoog. Het gebouw had 40 verdiepingen en wij zaten op verdieping 17. De zon ging onder en het was magisch om dat van zo hoog te volgen. Om 10 uur kropen mijn gastzus en ik in bed maar veel geslapen werd er niet ;). Het was onze laatste avond samen en daar wouden we van profiteren. We zongen liedjes, bekeken onze foto's samen, aten voor de laatste keer samen Tim Tam's en we haalden herinneringen op. "Weet je nog, die eerste dag? Met die slang in het shoppingcenter en wij die zo verlegen waren, kijk naar hoe we nu zijn!" Dankzij Marlene heb ik mij thuis geen seconde verveeld en we hebben zó veel gelachen samen. Rond 1 uur gingen we uiteindelijk toch gaan slapen, want ik zou morgen een lange dag hebben. Zes uur later stonden we alweer op om te vertrekken naar de luchthaven. Ik zou weer met Emma en Sean vanuit Brisbane naar Sydney vliegen en van daaruit zouden ook Isaline en Fien met ons meevliegen naar België. Het afscheid nemen van mijn mama en mijn zus was verschrikkelijk. Ange en Marlene konden hun tranen niet bedwingen. Mijn tranen kwamen op het vliegtuig. De hele vlucht van Brisbane naar Sydney was ik non-stop aan het wenen en de berichtjes die Ange en Gi mij stuurden, maakten het er niet beter op. Ik voelde mij een beetje schuldig tegenover de man die naast mij zat. Hij leek een beetje geambeteerd door mijn gesnik maar dat kon mij op die moment eigenlijk niet echt schelen. Toen ik in Sydney geland was, ging het beter. Samen met Emma en Sean nam ik de bus naar de luchthaven voor internationale vluchten. We zagen er Isaline en aangezien zij alledrie uit Wallonië kwamen en dus Frans spraken was dit goed voor mij om mijn Frans nog eens te oefenen, wat dringend nodig was. Ik was wel blij toen ik Fien zag, want zij kwam uit Gent. Ik had een lange tijd geen Nederlands gesproken en het was zo vreemd om dat nu terug te doen met haar! Geloof het of niet, het was voor ons echt gemakkelijker om in het Engels te praten, wat we dan af en toe ook deden. Soms konden we niet op een woord komen en dan zeiden we dat in het Engels en we begonnen onbewust onze zinnen te vormen in het Engels... jaja, dat beloofd voor maandag op school... Op mijn vlucht van 14 uur, sliep ik amper een half uurtje. Dit is echt vreselijk want je wilt ofwel gewoon terugkeren naar Australië, ofwel gewoon bij je familie zijn, maar niet ergens tussenin, zwevend in de lucht. De vlucht ging wel beter dan in het heengaan, het leek allemaal sneller te gaan. Op deze vlucht drong het ook tot mij door wat ik aan het doen was. Ik was naar België aan het vliegen; en ik zeg bewust niet 'naar huis' want eerlijk gezegd heb ik geen idee waar mijn thuis is: in België of Australië... De laatste vlucht was er één van 'amper' 6 uur. Ik probeerde de hele vlucht te slapen maar dat is zoals op de vorige vlucht ook niet echt gelukt. Het gevoel dat ik had toen ik in Brussel aankwam was heel vreemd. Langs één kant was ik opgelucht en blij dat ik mijn familie weer zag, maar langs de andere kant wou ik gewoon terug op het eerstvolgende vliegtuig naar Australië stappen. Het was een heel leuk weerzien met mijn familie en ook mijn beste vriendin stond mij op te wachten op de luchthaven. We gingen eerst langs bij mijn grootouders en daarna reden we naar huis. Mijn mama had het hele huis versierd met dingen uit Australië: kangoeroe's, koala's, 'welcome home' bordjes,... ze had zelfs een taart gemaakt waarop geschreven stond: Aussie Girl. Ik had ze misschien toch een heel klein beetje gemist ;). Het werd nog een gezellige dag thuis en ik kroop vroeg in mijn bed, want ik was echt doodmoe. Maandag begin ik terug aan mijn normale leven. Het is een vreemd gevoel maar ik ga er het beste van maken. Ik wil iedereen bedanken die mijn blog heeft gevolgd en wie weet komt er wel een vervolg. Dit is geen einde, maar een begin van iets groots...
1 Comment
Sanne
9/25/2016 08:46:38 am
Zo blij da je terug bent! Zie je morge xxx
Reply
Leave a Reply. |
Welcome!Hallo allemaal en welkom op mijn blog! Mijn naam is Lidewij en ik ga voor 3 maanden studeren in Australië. Via deze weg wil ik jullie allemaal op de hoogte houden van mijn avonturen.
Archieven
August 2019
|